Zastro: Ο τελικός της χαμένης αθωότητας

Έτσι γινόταν τότε. Γύρισα από το σχολείο, προσποιήθηκα στη μάνα μου ότι έφαγα και εν ριπή οφθαλμού «διάβασα», ντύθηκα, πήρα αγκαζέ τη μπάλα και ξεκίνησα να μαζέψω την παρέα.

Ανυπομονούσα να δουν οι φίλοι μου τα καινούρια μου ποδοσφαιρικά παπούτσια, μεγάλη μέρα για μένα. Ήταν θυμάμαι μάρκας diadora, εκείνα με τις «βιδωτές» τάπες και στα μάτια ενός εννιάχρονου παιδιού φάνταζαν μαγικά.

Ο ένας είχε την tango, την «επαγγελματική», ο άλλος εμφάνιση ποδοσφαιρική, εγώ τα παπούτσια που μετά από πολλές ώρες διαπραγμάτευσης και ατέλειωτης υποσχεσεολογίας μου αγόρασε ο πατέρας μου. Είχαμε τρελαθεί όλοι εκείνη τη χρονιά με το ποδόσφαιρο, φωνάζαμε στο σχολείο «Βρυξέλλες – Βρυξέλλες, έρχονται οι βαζέλες» κι ας μην ήμασταν Παναθηναϊκοί.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο στο Sport-Retro.gr